» Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί

» Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στην θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Εχω ρίξει μες στ” άπατα μιάν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.»
Οδ. Ελύτης

Ήρθε.
Και φώτισε την καταπακτή μου.
Κι έγινε φώς. Ήταν ο ουρανός; Δεν ξέρω. ΄Ενα μόνο ξέρω.
Πως έχασα τη γη. Ήρθε. Και ξοπίσω της έτρεχαν ξυπόλυτες ένα κοπάδι ξέπλεκες ακτίνες. Παίζοντας κρυφτούλι με τους ατμούς.
Ήρθε.
Κι έφυγε τρομαγμένη η πίσσα Σκορπώντας τα μαύρα της δάκρυα Ενώ κάτι μεθυσμένοι κορυδαλλοί Ανεβοκατέβαιναν σαν σαλτιμπάγκοι.
Ήρθε. Κι ένα χελιδόνι -Καθώς έφευγε για τόπους μακρινούς- Σταμάτησε κι άπλωσε τις φτερούγες του πάνω στο σταυρό της κοντινής μας εκκλησιάς. Αγάπη!
Για να ζήσεις ήρθες Ή για να σταυρωθείς.