ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ

«Ίσως η απουσία σου να είναι παρουσία»
Πάμπλο Νερούδα
«Ίσως η απουσία σου είναι παρουσία, χωρίς εσύ να είσαι,
Χωρίς να πας να κόψεις το μεσημέρι
Σαν ένα γαλάζιο λουλούδι, χωρίς εσύ να περπατάς
Πιο αργά ανάμεσα στην ομίχλη και στους πλίνθους,
Χωρίς εκείνο το φως που κρατάς στο χέρι
Που ίσως άλλοι δε θα δουν να χρυσίζει,
Που ίσως κανείς δεν έμαθε ότι βλασταίνει
Σαν την κόκκινη καταγωγή του τριαντάφυλλου,
Χωρίς εσύ να είσαι, επιτέλους, χωρίς να έρθεις
Απότομη, ερεθιστική, να γνωρίσεις τη ζωή μου,
Καταιγίδα από ροδώνα, σιτάρι του ανέμου,
Και από τότε είμαι, γιατί εσύ είσαι,
Και από τότε είσαι, είμαι και είμαστε,
Και για χάρη του έρωτα θα είμαι, θα είσαι, θα είμαστε.»
Κ. ΜΑΡΞ
«Στην Τζένη»
Ι
Τζένη, γελώντας θα μπορούσες να ρωτήσεις, γιατί «Στην Τζένη» απευθύνω τα τραγούδια μου,

Όταν για σένα μόνον ο σφυγμός χτυπάει πιο γρήγορα,

Όταν για σένα το τραγούδι μου ηχεί μ’απελπισία,

Κι όταν εσύ μονάχα με εμπνέεις,

Όταν σε κάθε λέξη βρίσκω τ’όνομά σου,

Όταν χαρίζεις μελωδία σε κάθε ήχο,

Κι όταν η κάθε ανάσα σου είναι θεϊκή,

Γλυκά τ’ωραίο σου όνομα ηχεί

Και ο ρυθμός του πάλι μου μιλάει

Κι ο πλούσιός του ήχος είναι μουσική,

Σαν τις δονήσεις των πνευμάτων στο σκοτάδι

Και σαν την αρμονία κάποιας χρυσής χορδής,

Μιας ύπαρξης υπέροχης και μαγικής. (από Θ. Ντ. Α3)

“Αναμπελ Λη

Χρόνια πολλά περάσαν από τότε,
σ” ένα βασίλειο δίπλα στο γιαλό,
που κάποια κόρη ζούσε, τ” όνομά της
“Αναμπελ Λη, θα το “χετ” ακουστό.
Κι η κόρη αυτή μονάχην είχε σκέψη
να μ” αγαπά και να την αγαπώ.
Ήμαστ” ακόμα δυο μικρά παιδάκια,
σ” ένα βασίλειο δίπλα στο γιαλό:
Μα ήταν τρανή η αγάπη που αγαπιόμαστε-
η “Αναμπελ Λη κι εγώ. Στον ουρανό
τα φτερωμένα Σεραφείμ, που μας ζηλεύανε,
μας κοίταζαν με μάτι φθονερό.
Κι ήταν γι” αυτό -περάσανε πια χρόνια-
που στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό,
κατέβηκε απ” τα νέφη στην ωραία μου
“Αναμπελ Λη, ψυχρό, θανατερό
τ” αγέρι κι οι μεγάλοι συγγενήδες της
τη πήραν και μ” αφήσαν μοναχό,
σ” ένα μνημούρι μέσα να τη κλείσουνε
στη χώρα τούτη δίπλα στο γιαλό.
Οι άγγελοι που δεν είχαν τη δική μας
την ευτυχία, ζηλέψαν και γι” αυτό-
Ναι! Και γι” αυτό (καθώς το ξέρουν όλοι
μες στο βασίλειο δίπλα στο γιαλό),
Τ” αγέρι από τα νέφη κάποια νύχτα
κατέβηκε ψυχρό, θανατερό
και μ” άρπαξε τον ώριο θησαυρό.
Κι από των πιο σοφών και πιο μεγάλων
η αγάπη μας τρανότερη πολύ-
κι ούτ” οι αγγέλοι πάνω στα ουράνια
κι ουτ” οι δαιμόνοι κάτω απ” το βαθύ
Ωκεανό μπορούνε τη ψυχή μου
να τη χωρίσουν διόλου απ” τη ψυχή
της ωραίας μου “Αναμπελ Λη.
Γιατί ποτέ δε βγαίνει το φεγγάρι
χωρίς ονείρατα γλυκά να μου κρατεί
της ωραίας μου “Αναμπελ Λη.
Και πάντα, όταν προβάλλουνε τ” αστέρια,
νιώθω και πάλι τη ματιά τη λαμπερή
της ωραίας μου “Αναμπελ Λη.
Κι όλη τη νύχτα δίπλα μου τη νιώθω,
συντρόφισσα μου, αγάπη μου ακριβή
μέσα στον τάφο δίπλα στην ακτή
που του πελάου το κύμα αντιλαλεί. (από Αρ. Π. Α3)