ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΤΟΥ PAULO COELHO

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΤΟΥ PAULO COELHO

Η αληθινή αγάπη δε συνίσταται στο να προσπαθούμε να διορθώσουμε τους άλλους, αλλά στο να αισθανόμαστε χαρά που τα πράγματα είναι καλύτερα απ' ότι περιμέναμε.
ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΟ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑ ΤΟΥ PAULO COELHO

Ο κάθε άνθρωπος πάνω στη γη έχει ένα θησαυρό που τον περιμένει.
Όταν έχουμε τους μεγάλους θησαυρούς μπροστά μας δεν το παίρνουμε είδηση.
Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ

Όταν κάποιος βαδίζει σταθερά στον προορισμό του, πολλές φορές αναγκάζεται να βγαίνει λίγο από την πορεία του.
ΤΟ ΠΕΜΠΤΟ ΒΟΥΝΟ

Οτιδήποτε κάνει ο άνθρωπος μπορεί να τον φέρει πιο κοντά στην Υπέρτατη Σοφία, αρκεί να το κάνει με αγάπη στην καρδιά.
ΜΠΡΕΝΤΑ

Μόνο οι δειλοί κρύβονται πίσω απ' τη σιωπή.
Όποιος αγαπάει περιμένοντας ανταμοιβή χάνει τον καιρό του.
Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Η ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ ΠΡΙΜ

Είναι ανώφελο να μιλάς γι αγάπη, γιατί η αγάπη έχει τη δική της γλώσσα και μιλάει από μόνη της.
ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΠΙΕΔΡΑ ΚΑΘΙΣΑ ΚΙ ΕΚΛΑΨΑ

Η αναζήτηση της ευτυχίας είναι προσωπική και δεν υπάρχει πρότυπο για να το μεταφέρεις στους άλλους.
Μια απειλή δεν μπορεί να προκαλέσει τίποτα αν δεν γίνει αποδεκτή.
Ο δρόμος του προσκυνήματος είναι ο δρόμος των κοινών ανθρώπων.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΜΑΓΟΥ

Ο Θεός κρίνει το δέντρο από τους καρπούς, όχι από τις ρίζες.
ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και ο καθένας θα φτάσει στο Θεό μέσα από το δικό του μονοπάτι.
ΑΠΟ ΑΡΘΡΟ ΜΕ ΤΙΤΛΟ: ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ, ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ

Οι σημαντικότερες εμπειρίες του ανθρώπου είναι αυτές που τον φέρνουν στα άκρα. Μόνο έτσι μαθαίνουμε, γιατί αυτό απαιτεί όλο μας το θάρρος.
ΕΝΤΕΚΑ ΛΕΠΤΑ

Η αγάπη δε θέτει πολλά ερωτήματα, γιατί αν αρχίσουμε να σκεφτόμαστε, αρχίζουμε και να φοβόμαστε.
Ίσως είναι ο φόβος να σε περιφρονήσουν, να μη γίνεις αποδεκτός, ο φόβος μήπως σπάσει η μαγεία.
Μπορεί να φαίνεται γελοίο, αλλά έτσι είναι. Γι αυτό δεν κάνουμε ερωτήσεις αλλά ενεργούμε.
ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΠΙΕΔΡΑ ΚΑΘΙΣΑ ΚΙ ΕΚΛΑΨΑ

Το να διδάσκεις είναι να δείχνεις αυτό που είναι δυνατό.
Το να μαθαίνεις είναι να το κάνεις δυνατό για τον εαυτό σου.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΜΑΓΟΥ

Η ζωή πάντα περιμένει τις κρίσιμες καταστάσεις για να δείξει τη λαμπερή της πλευρά.
ΕΝΤΕΚΑ ΛΕΠΤΑ

Καμιά μέρα δεν είναι όμοια με την άλλη. Κάθε πρωί έχει το ξεχωριστό του θαύμα, τη μαγική στιγμή του, όπου οι γέρικοι κόσμοι καταρρέουν και ξεπροβάλλουν καινούριοι αστερισμοί!
ΣΤΙΣ ΟΧΘΕΣ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΠΙΕΔΡΑ ΚΑΘΙΣΑ ΚΑΙ ΕΚΛΑΨΑ.

Είμαστε υπεύθυνοι για το σύμπαν επειδή είμαστε το σύμπαν.
ΜΠΡΙΝΤΑ

Το δεύτερο σύμπτωμα του θανάτου μας είναι οι βεβαιότητές μας.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΜΑΓΟΥ

Να είσαι σαν την πηγή που ξεχειλίζει και όχι σαν τη γούρνα που έχει πάντα το ίδιο νερό.
Η ΒΕΡΟΝΙΚΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ

Δεν πρέπει να ξεχνάς πως και η επίθεση και η φυγή αποτελούν μέρος της μάχης. Αυτό που δε βοηθάει είναι το να στέκεις παραλυμένος από το φόβο.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΜΑΓΟΥ

Η ευλογία που δεν είναι καλοδεχούμενη μετατρέπεται σε κατάρα.
Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ

Ένας εχθρός αντιπροσωπεύει πάντα την αδύναμη πλευρά μας, που μπορεί να είναι ο φόβος του φυσικού πόνου αλλά και η πρόωρη αίσθηση της νίκης ή η επιθυμία να εγκαταλείψουμε τη μάχη, λέγοντας πως δεν αξίζει τον κόπο.
ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΜΑΓΟΥ

Θάρρος. Ξεκινώντας το ταξίδι με αυτή τη λέξη και συνεχίζοντας με πίστη στο Θεό, θα φτάσεις εκεί όπου έχεις ανάγκη να φτάσεις.
ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

Για να βαδίσεις στο μονοπάτι της σοφίας πρέπει να μη φοβάσαι να κάνεις λάθη.
ΜΠΡΙΝΤΑ

Όσοι ποτέ δεν διακινδύνευσαν τίποτα είναι άσοι στο να διακρίνουν την ήττα των άλλων.
ΕΝΤΕΚΑ ΛΕΠΤΑ

Ο πολεμιστής του φωτός επιμένει στη θέληση του, αλλά ξέρει να περιμένει την καλύτερη στιγμή.
ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΑΓΑΠΗΣ....

Κυριακή, 28 Δεκεμβρίου 2008

Εκεί που τα κοιτάζει όλα από ψηλά......

Δεν ήθελε να απαντήσει,
μα το τηλέφωνο συνέχιζε να χτυπά σαν τρελό.
Ήξερε τι θα της έλεγε,
το είχε ξανά δει το έργο.
Δάκρυα,
ικεσίες ,
συγνώμες που σβήνουν όπως τα σ'αγαπώ πάνω στην άμμο.

Όχι δεν θα τον άφηνε να μπει ξανά στην ζωή της.
Τώρα που άρχισε να αναπνέει ξανά,
τώρα που οι παλμοί της καρδιάς της έχουν βρει τον φυσιολογικό ρυθμό τους.
Τώρα που έμαθε τα βράδια να αγκαλιάζει το μαξιλάρι και να κλαίει κρυφά μην
την ακούσουν τ'αστρα και σβήσουν το φως που κοιτάζει......

Μήνυμα:
Απάντησε μου σε παρακαλώ,
το ξέρω πως το ακούς,
ξέρω πως το κρατάς στα χέρια σου και το κοιτάζεις,
απάντησε μου.

Πως είναι δυνατόν να την ξέρει τόσο καλά.
Ήθελε να πετάξει το κινητό στον τοίχο.
Να το ακούσει να σπάει σε κομμάτια με την ελπίδα πως έτσι δεν θα ακούσει την καρδιά της να φωνάζει.

Τόσες αναπάντητες κλείσεις,
σαν τα "γιατί" που φώναζε όταν τον έβλεπε να φεύγει.
Να απομακρύνεται από την ζωή της χωρίς να δώσει εξηγήσεις,
-γιατί έτσι πρέπει της είχε πει
Γιατί έτσι πρέπει κι εκείνη αφήνει το τηλέφωνο να χτυπά ξανά και ξανά.

Δεύτερο μήνυμα:
Θέλω να σε δω,
σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό.
Αν μ'αγαπάς έστω και λίγο μην μου το κάνεις.

Μα πως τολμά να μιλά για αγάπη,
τι ξέρει εκείνος από αγάπη.
Πως τολμά κι εκείνη να μην απαντά;
Πως αντέχει;
Ναι τολμά όπως τόλμησε εκείνος να κλείσει πίσω του την πόρτα με θόρυβο.
Ένα θόρυβο που τον ακούει ακόμη στα αφτιά της.

Ήθελε να απαντήσει,
όχι για να τον ακούσει ούτε να του πει πως της λείπει,
μα για να φωνάξει με όση δύναμη έκρυβε τόσο καιρό μέσα της.
Σαν καζάνι που έβραζε.
Να φωνάξει πως τον λυπάται.
Ναι τον λυπάται,
τίποτε δεν έμεινε να νιώσει γιαυτόν παρά οίκτο.
Γιατί εκείνη,

έκλαψε,

πόνεσε,

λύγισε,

έσπασε ότι βρήκε μπροστά της.

Μα το ξεπέρασε.

Εκείνον,

τις αναμνήσεις,

τα χέρια του,

το άρωμα του,

την αγκαλιά του...

όλα ....

τα ξεπέρασε.

Το μόνο που έμαθε είναι πως εκείνη ξέρει να αγαπά και να τα δίνει όλα.
Όσα έχει και όσα δεν έχει.
Όλα,
χωρίς να φοβάται μην μείνει άδεια.
Όλα,
γιατί στην αγάπη δεν χωράνε όρια ούτε "πρέπει".

Και τώρα έμεινε εκεί να κοιτάζει το τηλέφωνο και να σκέφτεται....

Του απάντησε με μήνυμα:

Φύγε...
ξανά όπως τότε...
ότι είχαμε το σκότωσες.
Δεν έχω την δύναμη να ζωντανέψω κάτι που έχει πια πεθάνει.
Δεν ξέρω και αν θέλω....
μην με ξανά πάρεις τηλέφωνο.
Βαδίζω σε άλλα μονοπάτια πια....

Το τηλέφωνο σταμάτησε....

δάκρυα άρχισαν να κυλούν αυλακώνοντας το πρόσωπο της.

Δεν ήξερε γιατί έκλαιγε....
είχε υποσχεθεί να μην κλάψει ξανά.....

Σηκώθηκε βιαστικά,
άνοιξε την πόρτα,
βγήκε έξω και την έκλεισε δυνατά,
για να ηχεί στα αφτιά της ο δικός της θόρυβος πια.

Ανέβηκε ξανά εκεί...
εκεί που ξέρει πως θα βρει ξανά τον εαυτό της,
εκεί που κρατά όλη την πόλη σε μια αγκαλιά.

εκεί που τα κοιτάζει όλα από ψηλά......

Ευχαριστώ ξανά τον protoplasto που στόλισε τόσο όμορφα τα λόγια με αυτό το βίντεο!!!

Σάββατο, 27 Δεκεμβρίου 2008

Κάθε που νιώθω μοναξιά...

Αυτός ψιθύριζε με ένα αποτσίγαρο σβηστό στα χείλια

Άκουσε ακόμη τούτο....στο φεγγάρι
τ' αγάλματα λυγίζουν
κάποτε...

κι η φλόγα
γίνεται
δροσερή πικροδάφνη..

η φλόγα που καίει τον άνθρωπο θέλω να πω!

Οι αράχνες στην ψυχή μου...η δική σου εικαστική παρέμβαση!

Οι αράχνες στην ψυχή μου...η δική σου εικαστική παρέμβαση!

 "Απομόνωση", έργο by mips

Ζούμε καθημερινά- άλλος λίγο,άλλος πολύ- τον δικό μας θάνατο.
Χωμένοι στην αγκαλιά της αυτοβύθισης μας, αναζητούμε λύσεις σε αιώνια ερωτήματα.
Συνεχώς ρωτώ "Γιατί;" "Γιατί ετούτο..." "Γιατί το άλλο..."
Γιατί να θέλουμε άλλο;
Γιατί να αναζητούμε κι άλλο;
Γιατί να έχουμε ανάγκη τον άλλο;
Γιατί;
Γιατί;
Γιατί;...
Έχω τα πάντα και δεν έχω τίποτα. Τα πάντα στη σκέψη των πολλών. Το τίποτα στη σκέψη μου.
Νιώθω κάποιες στιγμές αυτάρκης, μα είναι πολύ λίγες. Ώρες στο δωμάτιο της αυτοαπομόνωσης μου ψάχνω απάγκια, μα σκοντάφτω σε ύφαλους. Και καθώς σκοντάφτω, πέφτω. Καμία πρωτοτυπία ως εδώ.
Συνειρμός τώρα...Είχα μια φίλη που πάντα γελούσε δυνατά,εκκωφαντικά,αβάσταχτα, όταν έπεφταν οι άλλοι. Εξοργιζόμουν κάθε, μα κάθε φορά! Δε μπορούσα να το συνηθίσω το γέλιο της. Το έβρισκα αήθες. Πως μπορείς να γελάς στην πτώση του άλλου; Μα εκείνος πονά! Εξεφτελίζεται! Πως μπορείς να γελάς; ΠΩΣ; Ήμαρτον....
Εγώ ανατρίχιαζα κάθε φορά με το γέλιο της...Πλησίαζα να βοηθήσω και τα χέρια μου έχαναν τον προσανατολισμό τους...έτρεμα! Ακόμα γελούσε...
Εξαιρετικά ευαίσθητη θα με πείτε... Ξέρω... το ακούω συχνά. Πείτε με και εξαιρετικά αλλοπρόσαλλη. Δε με νοιάζει.
Προσωπικά θα με πω εξαιρετικά εγωίστρια , γιατί ακόμα και τούτη τη στιγμή της αυτοαπομόνωσης μου ,πάλι για τον εαυτό μου κατέληξα να μιλάω. Το κάνω κι αυτό συχνά. Όχι στην καθημερινότητα μου, στη ζωή μου. Κυρίως όταν δε ζω. Να ...τώρα δηλαδή. Τώρα που γράφω. Κάθε φορά που γράφω.
Θέλω να το αλλάξω αυτό. Διδάσκω ξέρετε την ποίηση. Στους μαθητές μου μιλώ για την στρατευμένη ποίηση και δηλώνω το θαυμασμό μου για τους στίχους με κοινωνικά μηνύματα. Ανέκαθεν ωχριούσαν στα μάτια μου ( αν είναι δυνατόν...πόσο εγωιστικό κι αυτό) ποιητές, όπως η Πολυδούρη που εξυμνούν τον έρωτα και τα προσωπικά τους πάθη. Και θυμάμαι τώρα την αγαπημένη μητέρα που πάντα μου έλεγε " ό,τι κοροιδεύουμε, το λουζόμαστε τελικά.." Πόσο δίκιο έχεις μάνα... Τέλος συνειρμού.
Και συνεχίζω...Καθώς σκοντάφτω, πέφτω. Προσπαθώ να σηκωθώ τρεκλίζοντας και στο μυαλό μου έρχονται εικόνες νηπίου που μαθαίνει τα πρώτα του βήματα. Έτσι νιώθω... Ένα νήπιο που ερευνά τον κόσμο μπουσουλώντας και κάπου κάπου προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του. Ενδοβάλλω όμως...προβάλλω στον εσωτερικό μου κόσμο και οικειοποιούμαι όσα αγγίζω και όσα με αγγίζουν. Μα τα νήπια δε νοιάζονται για τα εσωτερικά. Μόνο για τα εξωτερικά... Άρα και νήπιο δεν είμαι.... Μα τι είμαι τότε; Κι αυτό ένα ακόμα ψέμα; Μεγάλωσα; Μα πως; Δεν το κατάλαβα...
Ωραία! Αποφασίζω! (Πόσο πρωτότυπο αυτό για μένα...) Σηκώνομαι! Ορθώνω το ανάστημα μου και αποφασίζω. Προχωρώ. Στέκομαι. Κοιτάζω στον καθρέφτη. Μα ...ναι... μεγάλωσα. Πως δεν το κατάλαβα; Κι αν μεγάλωσα, γιατί δε μπορώ να σταθώ όρθια; Ααα...νάτο πάλι το "γιατί"! Αναρωτιέμαι! Είμαι μοναδική; Ή και οι άλλοι τρεκλίζουν; Όταν προχωρώ στο δρόμο, τους βλέπω να προχωρούν... μα τι λέω...στο δρόμο κι εγώ προχωρώ. Έτσι φαίνομαι...να προχωρώ. Άρα και αυτό δεν είναι απόδειξη της μοναδικότητας μου. Όλοι φαινόμαστε να προχωρούμε. Λίγοι προχωρούν.
Κάποτε αναρωτιόμουν: "Υπάρχουν ολόκληροι άνθρωποι;"
Τώρα αναρωτιέμαι: "Υπάρχουν ειλικρινείς άνθρωποι;" Να φαίνονται και να είναι δηλαδή ταυτόχρονα;
Εγώ δηλώνω ανειλικρίνεια.
Φαίνομαι όρθια. Είμαι πεσμένη.
Φαίνομαι χαρούμενη. Είμαι θλιμμένη.
Φαίνομαι ορθολογίστρια. Είμαι ονειροπαρμένη.
Φαίνομαι εσύ. Είμαι εγώ.
     
Δια του λόγου το αληθές (ή το ασφαλές, ορθότερα)  και για να μην απορείτε...
Η φίλη που λέγαμε; Τελικά, δεν ήταν φίλη...
-mips-

Ο Ψυχοφθόρος μας εαυτός

Ο Ψυχοφθόρος μας εαυτός

Σας έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι; Είμαι σίγουρη πως ναι…Νιώθεις σαν να στέκεσαι θεατής μπροστά στην ίδια σου τη ζωή και εύχεσαι να είχες ένα μικρό θαυματουργό κουμπάκι fast foreword, ώστε να μη μπεις στον κόπο να αποφασίσεις.Μήπως επίσης σας έχει τύχει να δειλιάζετε μπροστά στην ανάγκη μιας απόφασης; Είμαι σίγουρη πως ναι…Νιώθεις σαν να φοβάσαι τον ίδιο τον φόβο… Φοβάμαι πως θα φοβάμαι σε όλη μου τη ζωή. Γιατί να μπαίνω στη διαδικασία να αποφασίζω, μιας και ο φόβος θα παραμένει πάντα μέσα μου; Εκεί… «στυλοβάτης» της αυταπάρνησης μου.Έπειτα έρχεται η αυτολύπηση, αποτρόπαια εγκληματική. Μας παγιδεύει, μας αποδυναμώνει, μας απελπίζει. Όμως δεν υπάρχει χειρότερος εγωιστής από αυτόν που λυπάται τον εαυτό του. Προσποιείται ταπεινότητα, όμως γίνεται τελικά θιασώτης του τιποτισμού. Δεν έχω τίποτα… είμαι ένα τίποτα… λυπηθείτε με… προσέξτε με… το αξίζω!Κι αν δεν είναι αυτό εγωισμός, τότε τι είναι;

Εγωισμός είναι να ψάχνεις λύσεις και ερείσματα σε άλλους. Οι γονείς , οι φίλοι, οι αγαπημένοι μας δεν είναι τα δεκανίκια μας. Είναι οι αξίες της ζωής μας. Αυτοί και τα ελαττώματα τους.

Αλλά πείτε μου κάτι ακόμα… Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε να «διορθώσετε» τους άλλους; Είμαι σίγουρη πως ναι…

Όμως κανένα δε μπορούμε να διορθώσουμε, παρά μονάχα τον εαυτό μας. Ίσως αν εμείς αλλάξουμε, να αλλάξει και ο άλλος μέσα από τα μάτια μας. Η οπτική μας αλλάζει, όχι οι άνθρωποι .

Και όλα αυτά, η αναποφασιστικότητα, ο φόβος, η αυτολύπηση, ο εγωισμός ξέρετε από πού πηγάζουν; Από τη σκλαβιά μας, από την εξάρτηση μας, από την προσπάθεια μας να γίνουμε αρεστοί σε όλους. Ασθένεια είναι αυτή. Δεν ξέρω για σας, εγώ έπασχα φριχτά. «Ατελοφοβία» τη λένε οι επιστήμονες. Φοβία ότι δε θα είμαστε τέλειοι, με αποτέλεσμα την απόρριψη των αγαπημένων μας.

Όμως ξέρετε κάτι;

Τελικά συνειδητοποίησα πως η λύση της ψυχοφθοράς μου είναι μία.

Η αυτογνωσία. Αυτογνωσία είναι να παραδεχτεί κανείς τις πραγματικές του επιθυμίες. Ακόμα κι αν ντρέπεται γι’ αυτές, ακόμα κι αν του φαίνονται φρικαλέες , επαίσχυντες, κατακριτέες οφείλει να τις δει. Και δε λέω απαραιτήτως να τις πράξει. Όμως, έχοντας επίγνωση των επιθυμιών μας , γινόμαστε εμείς κύριοι του εαυτού μας και βρίσκουμε τη δύναμη να κάνουμε την καλύτερη επιλογή και επιτέλους να αποφασίσουμε! Άλλωστε σταυροδρόμια υπάρχουν πολλά… Η επιλογή είναι που μας δυναμώνει και μας κάνει μοναδικούς. Γιατί ναι! Μοναδικοί είμαστε όλοι μας , μοναδικοί και ανεπανάληπτοι!

-mips-

Δημοσιευμένο στο λογοτεχνικό περιοδικό "ΑντιΕπιΛόγου"

http://www.antiepilogou.gr/show_work.php?id=273

Αποφθέγματα του Οδυσσέα Ελύτη

Αποφθέγματα του Οδυσσέα Ελύτη

• Τα τρία Τ της επιτυχίας: Ταλέντο, Τόλμη, Τύχη.

• Το άπειρο υπάρχει για μας όπως η γλώσσα για τον κωφάλαλο.

• Όταν ακούς «τάξη», ανθρωπινό κρέας μυρίζει

• Από τον Θεό τραβιέται ο άνθρωπος όπως ο καρχαρίας από το αίμα.

• Την αλήθεια την «φτιάχνει» κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα

• Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

• Κάνε άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά

• Πιάσε το ΠΡΕΠΕΙ από το ιώτα και γδάρε το ίσαμε το πι.

• Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.

• Όταν η συμφορά συμφέρει, λογάριαζέ την για πόρνη.

• Η λύπη ομορφαίνει επειδή της μοιάζουμε.

• Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία…

• Μια νομοθεσία εντελώς άχρηστη για τις Εξουσίες θα ‘τανε αληθινή σωτηρία

• Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία όπως ένας είναι ο ουρανός. Το ζήτημα είναι από πού βλέπει κανείς τον ουρανό.

Εγώ τον έχω δει από καταμεσίς της θάλασσας.

• Φτασμένες οι προλήψεις σε μια καθαρότητα μαθηματική, μας οδηγούν στη βαθύτερη γνώση του κόσμου.

• Για να πατάς στέρεα στη γη, πρέπει το ένα πόδι σου να είναι έξω από τη γη.

• Βαρύς ο κόσμος να τον ζήσεις,

όμως για λίγη περηφάνια το άξιζε.

• Δυστυχώς και η Γη με δικά μας έξοδα γυρίζει

• Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;

• Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μέσ’ από τα καθάρια νερά της μοναξιάς· κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες.

• Το «κενό» υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του.

• Ο Νόμος που είμαι δεν θα με υποτάξει

• Την μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό!

• Είναι διγαμία ν’ αγαπάς και να ονειρεύεσαι.

• Ένας «Αναχωρητής» για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς, ένας «Ερχόμενος».

• Ο τρομοκράτης είναι ο άξεστος των θαυμάτων

• Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα.

• Θεέ μου τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε!

• Άχνα βασιλικού πάνω απ’ το σγουρό εφηβαίο.

• Χίλιοι δυο παραφυλάνε σε κοιτάν και δεν μιλάνε.

Είσαι σήμερα μονάρχης κι ώσαμ’ αύριο δεν υπάρχεις.

• Ένα σώμα γυμνό είναι η μοναδική προέκταση της νοητής γραμμής που μας ενώνει με το μυστήριο

• Έχω κάτι να πω διάφανο και ακατάληπτο

Σαν κελαηδητό σε ώρα πολέμου

• Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ.

• Ο Αύγουστος ελούζονταν μες στην αστροφεγγιά. Κι από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.

• Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα

Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.

• Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου, άνθρωπε· δώσε της διάρκεια· μπορείς!

• Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη - 

Μα πού γύριζες

• Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως.

Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας

Κι όταν σε πήρε το φιλί,

Γυναίκα

• Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική.

Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου.

(από το "Άξιον Εστί")

• Έχοντας ερωτευτεί και κατοικήσει αιώνες μες στη θάλασσα έμαθα γραφή και ανάγνωση.

• Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει.

• Όπου και να θολώνει ο νους σας

μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό

και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

• Ω σώμα του καλοκαιριού γυμνό καμένο

Φαγωμένο από το λάδι και το αλάτι

Σώμα του βράχου και ρίγος της καρδιάς

• Νυν η ταπείνωση των Θεών 

Νυν η σποδός του Ανθρώπου 

Νυν Νυν το μηδέν

και Αιέν ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας!

(Οι τελευταίοι στίχοι του «Άξιον εστί»)

• Μακριά, μέσα στ’ απώτατα βάθη του Αμνού, ο πόλεμος συνεχίζεται

• Κείνο που σου προσάπτουνε τα χελιδόνια είναι η άνοιξη που δεν έφερες

• Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα.

Όλα τα δάχτυλα

Σιωπή.

• Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε

μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε

Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα

παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!

• Πρόσεχε να προφέρεις καθαρά τη λέξη θάλασσα 

έτσι που να γυαλίσουν μέσα της όλα τα δελφίνια 

Κι η ερημιά πολλή που να χωρά ο θεός

Αυθάδης διάλογος με τον Gabriel Garcia Marquez

Αυθάδης διάλογος με τον Gabriel Garcia Marquez

1. «Σε αγαπώ, όχι για αυτό που είσαι… αλλά για αυτό που είμαι εγώ, όταν είμαι κοντά σου».

Σ' αγαπώ σκέτο

2. Δεν αξίζει να κλαις για κανέναν. Όσοι αξίζουν τα δάκρυα σου, δεν θα σε κάνουν ποτέ να κλάψεις.

Αξίζει να κλαις , για να μη χάνεις την ψυχή σου.

3. Επειδή πιστεύεις ότι κάποιος δεν σε αγαπάει όσο εσύ θα ήθελες, δεν σημαίνει ότι δεν σε αγαπά με όλη την καρδιά του.

Όποιος σε αγαπάει, δε σε κάνει να αναρωτιέσαι.

4. Αληθινός φίλος είναι αυτός που σου κρατάει το χέρι… και ταυτόχρονα αγγίζει την καρδιά σου.

Αληθινός φίλος είναι αυτός που σε ξέρει και σε αποδέχεται, επειδή είσαι εσύ.

5. Ο χειρότερος τρόπος ν΄αγαπάς κάποιον, είναι να κάθεσαι δίπλα του, αλλά αυτός να μην είναι πραγματικά εκεί.

Δεν υπάρχει καλύτερος ή χειρότερος τρόπος να χάσεις κάποιον που αγαπάς. Η απώλεια είναι το παν!

6. Μην σταματάς ποτέ να χαμογελάς, ακόμη και αν είσαι δυστυχισμένος… κάποιος ίσως ερωτευθεί το χαμόγελο σου.

Κάνε πάντα ό,τι ακριβώς νιώθεις.

7. Μπορεί απλά να είσαι ένα άτομο σε όλο τον κόσμο… αλλά για κάποιο άτομο μπορεί να είσαι ο κόσμος όλος.

Ο κόσμος σε έχει ανάγκη μόνο όταν προσφέρεις! Πάρτο χαμπάρι...

8. Μην ξοδεύεις τον χρόνο σου για κάποιον, που δεν νοιάζεται να τον ξοδέψει μαζί σου.

Μην ξοδεύεις το χρόνο σου! ΤΕΛΟΣ!

9. Ίσως ο θεός, θέλει να γνωρίσεις πολλούς λάθος ανθρώπους, μέχρι να γνωρίσεις τον σωστό, έτσι όταν συμβεί αυτό θα είσαι πραγματικά ευγνώμων.

Αυτά στους θρησκόληπτους!

10. Μην κλάψεις γιατί ήρθε το τέλος σε μία σχέση… χαμογέλα για όλα αυτά που περάσατε μαζί.

Χαμογελάω για όσα θα έρθουν.

11. Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα σε πληγώνουν, πρέπει να συνεχίζεις να έχεις εμπιστοσύνη… απλά να είσαι πιο προσεκτικός.

Σε πληγώνουν μόνο αυτοί που ΕΣΥ τους το επιτρέπεις.

12. Γίνε καλύτερος άνθρωπος μέρα με την μέρα… όταν γνωρίσεις αυτόν που ψάχνεις, θα είσαι σίγουρος ότι θα σε αγαπήσει για αυτό που είσαι.

Ο λόγος της Ύπαρξης σου είναι να γίνεσαι καλύτερος κάθε μέρα. 

13. Μην ανυπομονείς, τα καλύτερα έρχονται όταν δεν τα περιμένεις…

Ανυπομονώ = Βάζω στόχους. Θα ανυπομονώ!
-mips-

ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

ΤΟ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Να η αλήθεια μπροστά μου! Γιατί κάνω πως δεν τη βλέπω; Μου γνέφει με τα τρελοκοτσιδάκια της!

-          Κοριτσάκι; Έλα! Έλα να παίξουμε!

Κι εγώ κρύβομαι… Αγκαλιάζω σφιχτά το δέντρο μου και τρέμω από φόβο. Αχ Θεέ μου κάνε να μη μιλάει σε μένα! Κάνε να μη με βλέπει…

-          Έλα! Μη μου κρύβεσαι! Σε βλέπω… μου λέει τραγουδιστά! Ξέρω ποιος είσαι! Σε ξέρω! Είσαι το Θάρρος!

-          Εγώ; Εγώ το Θάρρος; Θα με μπερδεύεις με κάποιον άλλο! Δε βλέπεις; Δε βλέπεις που είμαι κορίτσι; Η Δειλία είμαι.. . Αν ήμουν το Θάρρος , θα σου κρυβόμουν; Όχι βέβαια! Θα σε αγκάλιαζα… Θα σε φιλούσα! Όμως δες; Δες; Τα πόδια μου τρέμουν. Φοβάμαι να σε κοιτάξω στα μάτια. Σκύβω υποτακτικά το κεφάλι και θέλω να το βάλω στα πόδια!

-          Μα γιατί… Γιατί! Τι σου έχω κάνει; Σε πείραξα ποτέ; Σου έκανα κάτι; Γιατί με φοβάσαι;

-          Πάντα σε φοβόμουν. Από μικρό παιδί που η μάνα μου μου έλεγε πως ο πατέρας μου δε με ήθελε. Φοβόμουν να πιστέψω την Αλήθεια. Και μετά; Και μετά το ίδιο… Όταν συνάντησα τον Έρωτα; Εσύ τι έκανες; Μου κρύφτηκες…

Η Αλήθεια έσκυψε ντροπιασμένη το κεφάλι…

-          Δεν ήμουν εγώ…  Σου το ορκίζομαι! Δε θα σου κρυβόμουν ποτέ… Ο αδερφός μου θα ήταν… Ο δίδυμος αδερφός μου… Το Ψέμα… Θα ήταν τη μέρα που μου έκλεψε τα ρούχα … Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα!  Ο κόσμος όλος αναστατώθηκε. Ξεγέλασε την Αγάπη. Της είπε  πως οι άνθρωποι δεν τη θέλουν πια. Πως διάλεξαν τον Έρωτα, αντί γι’ αυτή. Θυμάμαι ακόμη πως πικράθηκε τόσο πολύ, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τον κόσμο. Να φύγει στη χώρα της Αυταπάτης. Εκεί κανείς δε θα την έβρισκε. Τότε φαίνεται. Εκείνη τη μέρα θα συνάντησες τον Έρωτα. Χαρούμενος αυτός, έγινε ο καλύτερος φίλος του αδερφού μου. Τώρα τίποτα δε θα τον εμπόδιζε να παίρνει το μυαλό των ανθρώπων. Να τους κάνει δούλους του. Υποτακτικούς του. Τρελούς… Συγνώμη Δειλία μου, μα δεν ήμουν εγώ!

Η Δειλία χαμήλωσε κι άλλο το κεφάλι. Ένιωσε να μεγαλώνει. Να θεριεύει με τα λόγια της Αλήθειας.

-          Ό, τι και να λες, δε θέλεις το καλό μου. Με πρόδωσες. Και συ, και ο Έρωτας και η Αγάπη. Εσύ άφησες αφύλαχτα τα ρούχα σου. Εξαιτίας σου το Ψέμα μεταμφιεσμένο πλάνεψε τον κόσμο. Ό Έρωτας βρήκε ευκαιρία να παίξει τα παιχνίδια του, να υποτάξει τη Λογική και να πληγώσει τους ανθρώπους, μαζί κι εμένα. Και η Αγάπη, χειρότερη αυτή απ’ όλους. Με την πρώτη δυσκολία μας παράτησε. Μας εγκατέλειψε, γιατί πίστεψε το Ψέμα.

Η Αλήθεια σώπασε. Χάιδεψε τα σγουρά μαλλιά της Δειλίας και την κοίταξε στα μάτια. Την έπιασε από το πηγούνι και την ανάγκασε να την κοιτάξει κι αυτή. Όμορφα μάτια είχε η Αλήθεια. Γαλαζοπράσινα και ταξιδιάρικα.

-          Με βλέπεις; Με βλέπεις πραγματικά; Μη διστάζεις. Κοίτα με. Γυμνώνομαι μπροστά σου. Μην κατηγορείς άλλους. Επέλεξες να ζεις στο Ψέμα. Εσύ το αγκάλιασες. Εσύ το έγλειψες. Εσύ το ανάθρεψες. Δειλία… Βγάλε πια αυτά τα ρούχα. Σε ασχημαίνουν τόσο… Δες στον καθρέφτη. Τι βλέπεις;

-          Δε θέλω! Δε θα με αναγκάσεις εσύ να κάνω αυτό που χρόνια φοβάμαι!

-          Τι Δειλία; Τι; Τι φοβάσαι;

-          Να σε κοιτάξω. Να σε δεχτώ. Να σ’ αγκαλιάσω…

-          Μα αν τα κάνεις όλα αυτά, θα δεις την Αλήθεια. Θα δεις τον εαυτό σου, όπως πραγματικά είναι. Όμορφος! Αγέρωχος! Ελεύθερος! Κοίτα με!  

Η Δειλία άρχισε να κλαίει. Για πρώτη φορά στη ζωή της σήκωσε το κεφάλι ψηλά και με βλέμμα θολό είδε στον καθρέφτη. Κι ενώ έκλαιγε, το είδωλο της γελούσε. Κι ενώ πόναγε, το είδωλο, της έκλεισε το μάτι. Άπλωσε το χέρι της και άγγιξε το κρύο γυαλί. Κι αυτό έσπασε σε χίλια κομμάτια…

-          Βλέπεις;  της είπε η Αλήθεια. Δεν υπάρχεις πια. Δεν είσαι εσύ η Δειλία που νόμιζες. Κι εσένα σε ξεγέλασε το Ψέμα. Είσαι το Θάρρος. Κανείς δε φταίει για τα παθήματα σου. Μόνο Εσύ! Ψάξε να βρεις τη δύναμη σου και μην αφήσεις ποτέ ξανά κανένα να σε πείσει πως είσαι κάποιος άλλος. Αποδέξου με και όλα θα γίνουν όπως πρέπει! Πήγαινε…

Το Θάρρος ξεμάκρυνε. Έπρεπε να βιαστεί... Έπρεπε να βρει την Αγάπη…

-mips-

ένας έρωτας, μια ιστορία, πολλές απαντήσεις - γράψε την άποψη σου στα σχόλια

<<όσα η αγάπη ονειρεύεται ,τα αφήνει όνειρα η ζωή και οποίος στα αλήθεια ερωτεύεται κάνει το πόνο προσευχή, βαρκούλα κάνει το φιλί και ξενιτεύεται>>

Είναι κάποιες στιγμές που ακόμα και σε ένα ετοιμοθάνατο να έδιναν χίλια χρόνια ζωής δεν θα τις άλλαζε με τίποτα. Κάτι τέτοιες στιγμές έζησα εκείνο το χρόνο στην Αθήνα, συγκεκριμένα στο Παγκράτι. Σ΄ ένα μικρό σχετικά διαμέρισμα τα έζησα όλα, έγινα γυναίκα, μεγάλωσα, ωρίμασα, ερωτεύτηκα, έκλαψα, γέλασα, έζησα..... Ένιωθα τόσο πλήρης και ολοκληρωμένη σαν άνθρωπος που ακόμα κι να μου έλεγαν να πηδούσα από την ταράτσα μιας πολυκατοικίας θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη, επειδή μετά από αυτόν ένιωθα πως τα είχα ζήσει όλα.

Όλα άρχισαν εκείνο το πρωί όταν άκουσα το όνομά μου στο ραδιόφωνο. Τίποτα και κανένας δεν μπορούσε να συγκρατήσει την χαρά μου: θα πήγαινα στην Αθήνα για σπουδές, μακριά από όλους μακριά απ΄ όλα. Δυστυχώς ήμουν πάντοτε το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, της υπερπροστατευτικής μου οικογένειας. Παρόλο που πάντοτε με λάτρευαν και δεν μου στέρησαν ποτέ τίποτα, εγώ στην προσπάθεια μου να ζήσω, έκανα το ένα λάθος μετά το άλλο. Μέσα μου πάντοτε ένα ηφαίστειο σιγόβραζε και περίμενε μέρα με τη μέρα να εκραγεί, η καρδιά μου λαχταρούσε πάντοτε κάτι το διαφορετικό, μια ζωή δίχως όρια, χωρίς κανόνες. Άλλωστε τα καλά κορίτσια πάνε στο παράδεισο ενώ τα κακά πάνε παντού. Εγώ αυτό το «παντού» ποθούσα, η Κύπρος δεν ήταν αρκετή για μένα, ήθελα και άλλα. Ένιωθα ότι τα χρόνια περνούσαν και εγώ βιαζόμουν να ζήσω.

Πήρα λοιπόν τα πράγματα μου, πήρα την πρώτη πτήση που βρήκα και προσγειώθηκα στην Αθήνα. Νοίκιασα ένα δυάρι και τη χαρά μου ήρθε να συμπληρώσει το γεγονός ότι στην ίδια σχολή θα φοιτούσε και η καλύτερη μου φίλη. Έτσι, συγκατοικήσαμε. Οι μέρες περνούσαν και όλα κυλούσαν ομαλά, όλα γίνονταν όπως ακριβώς τα ονειρευόμουν. Στα χέρια μου κρατούσα ένα πασπαρτού, ένα μαγικό κλειδάκι που ξεκλείδωνε και άνοιγε διάπλατα όλες της πόρτες των ονείρων μου. Ώσπου… ώσπου μια μέρα ήρθε να διαταράξει την ησυχία μου ένα τηλεφώνημα. Ένας φίλος από τα παλιά έμαθε ότι βρισκόμουν στην Αθήνα και ήθελε να με δει. εκείνος που χαθήκαμε που όταν βρισκόμασταν μαζί στο σχολειό αν και ένα χρόνο μεγαλύτερος μου πάντα ένιωθα ότι μια μέρα θα ήμασταν μαζί ακόμα και αν είχαμε χαθεί δεν έπαψα να τον σκέφτομαι …

Έτσι, κανονίσαμε να συναντηθούμε για καφέ σε ένα γνωστό καφέ κάπου στο Παγκράτι. και ετσι τον ξαναείδα … Όλο το βράδυ ανταλλάσσαμε ματιές και είχε τα πιο υπέροχα πράσινα μάτια που είχα δει ποτέ μου. Δεν μιλούσαμε, αλλά τα μάτια έλεγαν πολλά. Ποτέ δεν είχα πιστέψει στον έρωτα με την πρώτη ματιά αλλά εκείνο το βράδυ κατάλαβα ότι πραγματικά υπάρχει.

Λίγες μέρες μετά έπρεπε να φύγω για Κύπρο για να βγάλω άδεια αυτοκίνητου, μα μέσα μου τριγυρνούσε ακόμα εκείνος ο μικρός φτερωτός θεός που λέγεται έρωτας και που κρατάει κάτι μικρά πύρινα βέλη. Λένε ότι άμα σε χτυπήσουν τα βέλη αυτά, η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη. Ε… η ζημιά στην περίπτωσή μου ήταν όντως ανεπανόρθωτη! Όταν ήμουν εκείνο το διάστημα στην Κύπρο με πήρε τηλέφωνο για να μου πει ότι του άρεσα πολύ και ότι ήθελε να ειμαστέ μαζί . Έδωσα λοιπόν την εξέταση μου άρον άρον - εννοείται πως κόπηκα αφού το μυαλό μου δεν ήταν πάνω στο τιμόνι - κι έφυγα και πάλι για Αθήνα. Στο αεροδρόμιο της Αθήνας με περίμενε μια έκπληξη: ο άντρας τον ονείρων μου με μια ανθοδέσμη κόκκινα τριαντάφυλλα.

Μαζί του έζησα τους επόμενους μήνες την απέραντη ευτυχία. Εκείνος φοιτούσε σε μια στρατιωτική σχολή κι έτσι είχαμε μόνο τα σαββατοκύριακα για να είμαστε μαζί. Εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο δεν μας έφταναν. Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωθα τόση απέραντη ευτυχία. Ζούσα ένα Όνειρο, ένα Όνειρο φτιαγμένο μόνο για μας τους δυο. Τριγυρνούσαμε πιασμένοι χέρι -χέρι στα μικρά στενά δρομάκια της Αθήνας, βγαίναμε τα βράδια με φίλους, κάναμε έρωτα μέχρι το πρωί κι εγώ ένιωθα για πρώτη φορά στη ζωή μου να είμαι τόσο μοναδική και σημαντική.

Οι μέρες συνέχισαν να περνούν και πλησίαζε ο καιρός που αυτός θα τέλειωνε τη σχολή του. Τρεις μόνο μήνες έμεναν μέχρι να φύγει και να εγκατασταθεί μόνιμα στη Κύπρο. Τι θα κάναμε; Πώς να ζούσαμε μακριά ο ένας από τον άλλο; Εμείς δεν αντέχαμε ούτε πέντε λεπτά . Και τότε… Τότε μου έκανε την πρόταση να τα παρατήσω όλα και να έρθω να ζήσω μαζί του στη Κύπρο. Τι έπρεπε να κάνω εγώ; Ο έρωτας είχε θολώσει τη λογική μου και έβλεπα μόνο με τα μάτια της καρδιάς, δεν μπορούσα να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εκείνον. Μάζεψα λοιπόν τα πράγματα μου, παράτησα της σπουδές μου, έπνιξα ένα-ένα τα όνειρα που έπλαθα για χρόνια κι έφυγα για Κύπρο περιμένοντας τον κι αυτόν να ρθει.

Ώσπου μια μέρα το όνειρο έγινε ξαφνικά εφιάλτης, ο ονειρικά πλασμένος κόσμος μου γκρεμίστηκε τόσο εύκολα σαν ένα καστράκι στην άμμο που το πήρε ξαφνικά το κύμα… Ξαφνικά κάτι άλλαξε, πάγωσε. «θέλω να χωρίσουμε», είπε. Εγώ χιλιάδες μίλια μακριά του, στην Κύπρο, να προσπαθώ να καταλάβω τι είχα κάνει λάθος. Μα όσες φορές κι αν προσπάθησα, η λογική μου δε μπορούσε να δώσει καμιά απολύτως απάντηση.

Δεν άντεχα άλλο. Δανείστηκα χρήματα από μια φίλη μου και πήγα να τον βρω στην Αθήνα. Ένιωθα πως ήθελα κάποιες εξηγήσεις, ήθελα απαντήσεις, όμως γύρισα άπραγη και συνετριμμένη. Ενώ μου έλεγε πως μ’ αγαπούσε, ταυτόχρονα έλεγε πως δε μπορούσε να συνεχίσει αυτό που είχαμε και μάλιστα χωρίς να δίνει καμιά εξήγηση. Αλήθεια, πώς μπόρεσε να σβήσει όλα εκείνα τα όνειρα μέσα σε μια νύχτα;;;;;;; Ο άλλοτε δυναμικός και εύθυμος χαρακτήρας μου έγινε ξαφνικά αδύναμος, μελαγχολικός. Δεν ήμουν ο άνθρωπος που ήμουν κάποτε, έγινα μια σκιά, είχα φτάσει στο σημείο να τον ικετεύω για μια μονάχα απάντηση στην ερώτηση ΓΙΑΤΙ; Όλη μου η ζωή είχε γίνει ένα ρόλοι ζούσα μονάχα ανάμεσα στους κτύπους του τικ-τακ περιμένοντας να με πάρει κάποιο τηλέφωνο. Ήμουν απαρηγόρητη, μια απίστευτη μελαγχολία με σκέπασε, δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, φορούσα τα ρούχα του για να τον νιώθω κοντά μου, κρατούσα τις φωτογραφίες μας και έκλαιγα με λυγμούς. Τόση αγάπη πού χάθηκε; Πώς μπόρεσε να σβήσει; Φίλοι και γνωστοί προσπαθούσαν άδικα να με παρηγορήσουν. Να απαντήσουν κι αυτοί στο γιατί. Ξαφνικά ο τέλειος για όλους άντρας μετατράπηκε σε άχρηστο αδύναμο ανθρωπάκι, όλοι μού έλεγαν ότι αυτός δεν έκανε για μένα, πως ήταν πολύ ποταπό εκ μέρους του να φύγει έτσι και να με αφήσει χωρίς καμία εξήγηση. Μα εγώ δεν άκουγα κανένα. Λες και ζούσα στο απόλυτο σκοτάδι και το μόνο φως ήταν εκείνος, λες και πνιγόμουν μέσα σε μια θάλασσα και η μόνη σανίδα σωτήριας ήταν και πάλι εκείνος. Πόσο τους μισούσα όλους εκείνους που τον έκριναν…

Όταν επιτέλους επέστρεψε στην Κύπρο, μού είπε ότι ήθελε να μείνουμε φίλοι. Έτσι, μιλούσαμε καθημερινά στο τηλέφωνο μέχρι το πρωί, ερχόταν κάθε βράδυ στο σπίτι μου, μου έδινε ελπίδες και αμέσως μετά τις έπαιρνε και πάλι πίσω. Προσπαθούσα μάταια να αναγεννηθώ μέσα απ΄ τις στάχτες μου, να συνεχίσω την ζωή μου μα δεν μπορούσα, δεν άντεχα στη σκέψη να με φιλάει και να με αγκαλιάζει κάποιος άλλος εκτός από εκείνον. Και πώς μπορούσα άλλωστε; Αφού σε κάθε βήμα μου βρισκόταν μπροστά μου.

Η κατάσταση αυτή κράτησε για δυο περίπου χρόνια και αφού είχα πιάσει πια πάτο και είχα εξαντλήσει όλα τα περιθώρια υπομονής μου αναμένοντας μια απάντηση στα αναπάντητα ερωτήματα μου, κατάλαβα ότι είχε έρθει ο καιρός να πω επιτέλους αντίο. Μάζεψα ένα-ένα τα θρύψαλα της καρδιάς μου και τον πήρα τηλέφωνο, μόνο στο τηλέφωνο εξάλλου θα είχα την δύναμη να πω αυτά που έπρεπε να πω. Του είπα ότι τον αγάπησα όσο τίποτα άλλο σε αυτή τη γη, τον ευχαρίστησα για όλες τις στιγμές που μου είχε χαρίσει και του ευχήθηκα καλή τύχη. Του είπα να μην με ξαναπάρει τηλέφωνο και του το έκλεισα. Τότε ήταν που λύγισα εντελώς, ένας θεός ξέρει πως άντεχα και δεν του απαντούσα το τηλέφωνο. Όμως αν ήθελα να συνεχίσω τη ζωή μου, έτσι έπρεπε να κάνω. Τον αποχαιρέτησα με τον τρόπο μου και προσπάθησα να τον ξεχάσω μα ήταν αξέχαστος, πώς θα μπορούσα να ξεχάσω την μεγαλύτερη αγάπη από όλες; Λένε πως την αληθινή αγάπη μια φορά την συναντάς στη ζωή σου και είναι πολύ δύσκολο να την βγάλεις από μέσα σου και όμως έπρεπε να βρω την δύναμη να την απαρνηθώ.

Έκαψα όλες τις φωτογραφίες, έσκισα όλα τα ρούχα του και εξαφάνισα κάθε τι που μπορούσε να μου τον θυμίζει, πέρασα μέρες και νύχτες μέσα στις παραισθήσεις. Όπου πήγαινα νόμιζα ότι τον έβλεπα, ό,τι και να έκανα μου θύμιζε κάτι που συνηθίζαμε να κάνουμε μαζί, μύριζα στα σεντόνια το άρωμα του, έκλεινα τα μάτια και τον άκουγα να μου λέει «Σ΄αγαπώ». Ζούσα μέσα στα φαντάσματα και τους εφιάλτες των ωραιότερων ονείρων μου, μου έλειπε σαν ναρκωτικό που η έλλειψη του δεν αντέχεται, ξυπνούσα στο παγωμένο και άδειο κρεβάτι μου και ήξερα ότι πρέπει να ζήσω ακόμα μια μέρα χωρίς εκείνον. Ο χρόνος, μου είπε κάποιος, ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, μα και αυτός περνούσε χωρίς να έχει κανένα αποτέλεσμα. Ήθελα να κρατώ τον εαυτό μου συνεχώς απασχολημένο για να μην σκέφτομαι τίποτα. Τελικά, κάποια στιγμή κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου και να κάνω κάποια άλλη σχέση, όμως ποτέ δεν ξέχασα, πάντα υπήρχε μέσα μου ένα βάρος, ένα αναπάντητο ερώτημα, εκείνο το γιατί.

. Τελικά, την πρώτη αγάπη κανείς δεν την ξεχνάει, την κουβαλάς για πάντα μέσα σου. Κι εγώ ακόμα την κουβαλάω, 12 χρόνια μετά. δεν τον ξέχασα ποτέ και ας παραμείναμε φίλοι Παντρεύτηκα και την νύχτα πριν την μέρα του γάμου μου με πήρε τηλέφωνο, αρνήθηκε ότι με αγαπάει αν και άκουσα από μια γνωστή ότι αυτό είπε μείναμε φίλοι ο ίδιος μετά από μένα είχε ακόμα τρεις σχέσεις αλλά δεν στέριωσαν μένει λίγα μετρά μακριά από το σπίτι μου αγόρασε διαμέρισμα εκεί και τον βλέπω συχνά τελευταία του είπα να ξεκόψουμε επειδή νιώθω ακόμα και δεν είναι σωστό τον πείραξε που του το είπα και μου είπε ότι δεν πρέπει να βασανίζομαι δώδεκα χρόνια μετά πρέπει να τον ξεπεράσω και ότι αυτός δεν νιώθει κάτι εκτός από ότι με αγαπαει σαν φιλη δεν του ζήτησα κάτι απλά ποτέ δεν έμαθα και ίσως για αυτό είναι ο ανεκπλήρωτος μου έρωτας ο άντρας μου με λατρεύει και εγώ τον αγαπώ παρ όλα τα προβλήματα που έχουμε αλλά… αλλά αυτός μου έκανε ανεπανόρθωτη ζημιά με διέλυσε Έμαθα πολλά από αυτή την ιστορία, έμαθα ότι είναι άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Ότι το μόνο πράγμα που δεν διορθώνεται στη ζωή είναι ο Θάνατος και ότι δυστυχώς δεν μπορείς να αναγκάσεις κάποιον να σε αγαπήσει. Παρόλα αυτά όμως, πρέπει να παραδεχτώ πως η πρώτη αγάπη ποτέ δε χάνεται, απλώς μισοκρύβεται στα υπόγεια της βασανισμένης ψυχής πίσω από κασόνια γλυκόξινων αναμνήσεων …

Μια από όλους εσάς

Posted 3 weeks ago by Αντώνης Ηλιάδης